سالها پیش وقتی تازه پایم به این دنیای مجازی باز شده بود در یکی از سایتها که دیگر نمیدانم کجا بود و اصلن الان وجود دارد یا نه، فیلمی از مجازات! زنی را دیدم که نامش را سنگسار گذاشته بودند.
کابوس های شبانه ام که هنوز هم هر از گاهی همراهیم میکنند را که نگویم نمیتوانم انزجار قلبی خودم را از وحشیانه ترین کاری که میشود با یک انسان کرد، نادیده بگیرم. این کار به معنای واقعی وحشیانه است و هیچ توجیهی هم برایش ذره ای از غیر انسانی بودنش کم نمیکند.
کمیته بین المللی علیه سنگسار، کمپینی برای نجات سکینه محمدی اشتیانی (زندانی محکوم به سنگسار) ترتیب داده (که جرئیات آنرا اینجا ببینید) که طی آن هم مراحل محاکمه وی و هم نامه اعتراضی فرزندانش به همراه محلی برای امضای نامه اعلام انزجار و اعتراض به این عمل با رونوشت به کمیسیون حقوق بشر سازمان ملل و امنستی اینترناسیونال آمده است.
من بدون هر نوع قضاوت درباره اینکه این فرد گناهی مرتکب شده یا نشده، زیر آن نامه را -که اعتراضی بود به نفس وجود این نوع جنایت- امضا کردم و ۳۲۳۶ مین نفر امضا کننده بودم.
فکر میکنم وقتی درباره مردود بودن وحشیانه ترین کاری که نامش مجازات است، قرار باشد امضایی جمع شود، جای تردیدی نیست که امضای من زیر آن نامه جای خواهد داشت.
.
.
.
...........................
* با تشکر ازاطلاع رسانی مجمع دیوانگان
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر